Na warszawskim Ursynowie jest pewne magiczne miejsce, w którym oddycha się siatkówką. W murach Centrum Sportu i Rekreacji mieści się muzeum Volley Bajka, gdzie na kilkudziesięciu metrach kwadratowych zgromadzono niemal całą historię nie tylko polskiej siatkówki. Na spacer po tym niezwykłym miejscu udajemy się dzisiaj razem z jego gospodarzem Grzegorzem Szewczykiem.

Nie takie były plany

Pan Grzegorz, przez przyjaciół nazywany po prostu "Bajeczką", sam kiedyś grał w siatkówkę. W 2017 roku sięgnął po złoty medal Mistrzostw Polski Oldboyów, a międzyczasie zdobył jeszcze 20 innych medali. Potem został trenerem. Siatkówkę obserwował także ze słupka sędziego, a obecnie sprawuje kontrolę nad poszczególnymi spotkaniami w PlusLidze, pełniąc rolę komisarza rozgrywek. Jak sam mówi, muzeum jest jego pasją i oczkiem w głowie, choć początkowo plany odnośnie tego miejsca były inne. Miała tu powstać enklawa siatkarska, gdzie miłośnicy tej dyscypliny spotykaliby się wieczorami, żeby snuć sportowe opowieści i miło spędzać czas. Jak się później okazało, nieustannie napływające nowe pamiątki szybko zmieniły charakter miejsca z planowanej na muzeum. - Oczywiście swoi przychodzą cały czas, spotykamy się, rozmawiamy, oglądamy mecze i wspominamy minione czasy. Tomek Wójtowicz zawsze pyta: "pamiętasz jak było?" Ktoś inny znów cieszy się, że jego koszulka wisi obok tej należącej do Stanisława Gościniaka. Niektórzy pytają: "a gdzie moja?" I kilka dni później ją przysyłają, bo każdy chce, żeby znalazło się tutaj coś, co należy do niego - przyznaje z satysfakcją Pan Grzegorz, po czym prowadzi mnie w stronę gablot, znajdujących się tuż przy wejściu do muzeum. To właśnie tutaj zaczyna się cała przygoda.

Najcenniejsza pamiątka

W promieniach słonecznych tańczy kurz, zza którego wyłania się jedna z pierwszych i jednocześnie najważniejszych pamiątek siatkarskiego muzeum. - Puchar za mistrzostwo świata. Pierwszy w historii mistrzostw, pochodzący z 1956 roku, który później stał się pucharem przechodnim. Gdy Polacy sięgnęli po mistrzowski tytuł w 1974 roku, pan Edward Skorek prezentował go dumnie na lotnisku w Polsce. Panowało szaleństwo w kraju, wszyscy cieszyliśmy się, że jesteśmy złotymi medalistami mistrzostw świata. Ale na kolejnych, jak to trofeum przechodnie, mieliśmy przekazać je dalej zwycięzcy. Nie udało się go jednak oddać, bo jeden z kolegów, który go woził ze sobą, zapomniał o tym. Później, będąc u niego w domu "skonfiskowałem" mu ten puchar. Od tego zaczęło się zbieranie, układanie i troska o pamiątki. Są tu prawie wszystkie medale w historii polskich reprezentacji, oprócz dwóch - z Igrzysk Olimpijskich z Meksyku i z Tokio. Dawne medale i puchary, takie jak ten z '74 roku lub za wicemistrzostwo świata czy mistrzostwo Europy, które tu oglądamy, są bezcenne i nie można ich odtworzyć ani zobaczyć w żadnym innym miejscu - opowiada z błyskiem w oku Pan Grzegorz.





Idąc kilka kroków w dalej, zaczepiam dłonią o te nowsze medale, które wiszą w przy oknie muzeum. Gdy pytam, który z nich jest najpiękniejszy, mój rozmówca wyróżnia całą serię z 2000 roku, wyprodukowaną przez Mennicę, która trafiła do triumfatorów wszystkich grup wiekowych ówczesnego sezonu począwszy od młodzików i młodziczek, a na seniorach i seniorkach skończywszy. - Osobiście uważam, że medal powinien być zawsze piękny, ponieważ 90% zawodników i zawodniczek zdobędzie go raz, może dwa razy w życiu. I to jest dla niego pamiątka na całe życie, bo później może jeszcze grać w siatkówkę, ale może też nie grać. Jak dostanie prawdziwy medal, to sobie go powiesi w ramce w domu i za 40 lat będzie wspominał dzień, w którym go zdobył. To jest potężna frajda dla tych ludzi, kapitalna pamiątka. Tego nie powinniśmy nikomu zabierać, a wręcz pomagać, żeby te historie były jak najmocniej uwiecznione - kwituje gospodarz. Ja natomiast podnoszę wzrok i widzę znajome barwy.

Gwardia Wrocław w muzeum siatkówki

Na samym środku sufitu Volley Bajki wisi koszulka Gwardii Wrocław, której bardzo mocno kibicuję i która w kolejnym sezonie wraca do I ligi. Pan Grzegorz wyjaśnia: - To jest koszulka Irka Kłosa, z którym znamy się już 40 lat i graliśmy zarówno przeciwko sobie, jak i w jednej drużynie. Kibice znajdą tutaj też piękny puchar, który jeździ teraz z nami na wystawy. Gwardia trzykrotnie wygrała turniej organizowany w Paryżu i dostała ten puchar na własność. Obecnie my jeździmy po Polsce i się nim chwalimy, a przy okazji przypominamy sukcesy wrocławskiej drużyny. 

Hubert Wagner, Andrzej Niemczyk i Vital Heynen

Spacerując między zbiorami muzeum, nie sposób nie dostrzec tu również obecności wielkich trenerów, którzy zapisali się na kartach historii złotymi literami. Promienie słoneczne padają na gablotę z wiktorami trenera Andrzej Niemczyka, który dwa tygodnie przed swoją śmiercią oddał całą swoją spuściznę Volley Bajce. Z kolei na samym środku pomieszczenia znajduje się dres Huberta Wagnera z czasów, gdy grał jeszcze w Skrze Warszawa. - Jeśli chodzi o pamiątkowe dresy, to mamy jeszcze jeden wyjątkowy Mirka Rybaczewskiego z Montrealu. To był pierwszy dres Adidasa w historii polskiej siatkówki, ale jak większość z tych zawodników twierdzi, był najwygodniejszy i najbardziej przydatny - podsumowuje mój przewodnik. Ja natomiast z ciekawością spoglądam na koszulkę Vitala Heynena, którą muzeum również może się pochwalić. - Gdy Vital był trenerem w Bydgoszczy, to przyjechał tu jednego razu z drużyną, żeby zobaczyć zbiory. Zauważył wtedy, że nie ma tu jego koszulki i tydzień później wysłał nam jedną z czasów, kiedy był kapitanem w reprezentacji Belgii. Bardzo miła rzecz. Teraz przy wyborze na trenera również napisał i przesłał piękną dedykację dla Bajki. To jest facet z pasją. Człowiek, który dałby się zabić za siatkówkę, który o nią walczy, kocha ją i cały czas się jej uczy. 







Wychodząc oczarowana muzeum po kilkugodzinnym spacerze, trudno jest mi się z tym nie zgodzić.