Volley Traveller

Siatkarze Huberta Jerzego Wagnera jeździli w góry po to żeby ciężko trenować i hartować organizmy przed wyczerpującymi turniejami. Kibice-turyści nie muszą od razu czynić srogich sprintów po górskich szczytach, ale na pewno rekreacyjna wędrówka nikomu jeszcze nie zaszkodziła. Przy okazji można się zrelaksować, przefiltrować płuca i nabrać sił przed kolejnymi siatkarskimi emocjami. Dzisiaj udajemy się na przechadzkę po górach i po mieście, a na naszej trasie znajduje się Karpacz. 

Każda osoba w mniejszym lub większym stopniu zainteresowana piłką siatkową jest świadoma tego, że Karpacz nie jest jednym z głównych punktów na siatkarskiej mapie Polski. Niemniej jednak, może nie wszyscy wiedzą, że i tam ta dyscyplina sportu nieśmiało puka do hal sportowych i serc kibiców. Oprócz rozgrywek „Turnieju Piłki Siatkowej o Puchar Burmistrza Karpacza” dla szkół podstawowych (ostatni miał miejsce w kwietniu tego roku) – który jest już imprezą cykliczną; całkiem niedawno odbył się tam Międzynarodowy Turniej Piłki Siatkowej Kobiet zwany Turniejem 3 Narodów. W październiku zeszłego roku na Hali Widowiskowo-Sportowej do rywalizacji stanęły 4 żeńskie drużyny: Polski Cukier Muszynianka, Developres SkyRes Rzeszów, OR Volley Vicenza oraz Allianz MTV Stuttgart. Dodatkową atrakcją była możliwość zobaczenia z bliska pucharu za zdobycie pierwszego miejsca na MŚ 2014 przez naszych siatkarzy. Jak widać, wielka siatkówka nieśmiało zagląda do bram Karpacza i osobiście mam nadzieję, że to pełne uroku miasto dostanie kiedyś jakiś większy turniej siatkarski, może Memoriał Wagnera za jakiś czas? Natomiast póki co, możemy śmiało skierować swoje kroki ku...

Muzeum Sportu i Turystyki 

Ten piękny budynek został wzniesiony przez mieszkańców w latach 1932-36 i od samego początku miał stać się muzeum. Z tym jednak, że początkowo było to Muzeum Regionalne, zawierające zbiory dotyczące najbliższej okolicy. Obecnie mieszczące się tam Muzeum Turystyki i Sportu zostało otwarte w roku 1974. Po przekroczeniu jego progu będziemy mogli wzbogacić swoją wiedzę m.in. o to jak wyglądał rozwój turystyki w Karkonoszach na przestrzeni lat, dowiedzieć się co nieco o ich środowisku naturalnym - ale to nie wszystko. Znajdzie się tam też coś dla miłośników literatury i sztuki. Natomiast fani sportu będą mogli poznać dzieje sportów zimowych w Karkonoszach i nie tylko, takich dyscyplin jak: saneczkarstwo, bobsleje, narciarstwo, łyżwiarstwo czy nawet skeletony. Jeśli chodzi natomiast o perełki jakie można znaleźć na ekspozycji, to spójrzcie sami!

Świątynia Wang

Po takiej uczcie kulturalno-sportowej jakiej mieliśmy okazję zakosztować w wyżej opisanym muzeum, warto byłoby udać się na ucztę duchową. W Karpaczu idealnym miejscem do jej przeżycia jest niewątpliwie ewangelicka Świątynia Wang, która została przeniesiona do miasta prosto z Norwegii na przełomie XII i XIII wieku. Niezmiernie ciekawym elementem jego drewnianej konstrukcji jest to, że została ona zbudowana bez użycia gwoździ! Wnętrze zdobią piękne figury i rzeźbienia, a na zewnątrz świątynie otacza malowniczy ogród, gdzie można przysiąść, złapać oddech i chociaż na chwilę oddać się głębszej refleksji. Być może zdjęcia, przynajmniej w małym stopniu, oddadzą klimat tego miejsca.

Potem to już prosto w góry!

Ci, którym bardzo się śpieszy, mogą ruszyć na szlak zaraz po wyjściu ze Świątyni Wang. Bezpośrednio stamtąd możemy skierować się na szlak żółty, którego pokonanie nie powinno przysporzyć nam zbyt wiele trudności, a którym wędrując będziemy mogli podziwiać najwyższe i najpiękniejsze szczyty Karkonoszy. Do moich ulubionych ścieżek należy też z pewnością droga do schroniska na Łomniczce, Samotnia i jej okolice, a także Śnieżka. Pewnie niektórzy uznają, ze to dość sztampowo, ale w końcu opisuję tutaj pierwszą wycieczkę w Karkonosze, więc zacznijmy od klasyków :)







Pierwsze koty za płoty
Taka jest właśnie propozycja Volley Travellera na wędrówkę po Karpaczu i Karkonoszach na pierwszą wycieczkę w to miejsce. Wszystko jedno czy udacie się tam w ramach wyjazdu wakacyjnego czy przy okazji turnieju siatkarskiego - na początek myślę, że zaproponowana przeze mnie trasa okaże się całkiem przystępna i przyjemna. Oczywiście jeśli macie swoje własne propozycje albo ciekawe zakątki związane z tym miejscem - zachęcam do dzielenia się swoimi refleksjami :). Chętnie umieszczę je potem na stronie przy okazji kolejnej wycieczki w to malownicze miejsce..

Sportowcy często powtarzają, że po zakończeniu kariery na korcie, boisku czy bieżni, trzeba się czymś zająć. W zależności od zainteresowań, predyspozycji oraz możliwości, zostają trenerami, ekspertami, zakładają własne biznesy lub decydują się stanąć po drugiej stronie mikrofonu – czyli wcielają się w role dziennikarzy. Niektórzy zaczynają iść tą ścieżką jeszcze w trakcie trwania kariery sportowej i trzeba przyznać, że wychodzi im to całkiem nieźle. Dzisiaj Siatkarski Podróżnik poszuka na tejże ścieżce śladów siatkarzy. Zapraszam wszystkich na spacer!

Czy warto zaprzątać sobie głowę pisaniem tekstów, nagrywaniem materiałów wideo lub prowadzeniem bloga, kiedy trzeba koncentrować się na osiąganiu jak najlepszych wyników sportowych? O to należałoby zapytać tych sportowców, którzy takiego zadania się podjęli. Z perspektywy kibica i czytelnika mogę jednak śmiało stwierdzić, że gdyby taki Zdzisław Ambroziak nie zaczął zabawy w dziennikarstwo grając jeszcze w zespole Huberta Wagnera i jednocześnie wysyłając notatki prasowe i krótkie raporty ze zgrupowań, to nie wiadomo czy doczekalibyśmy się potem jego niezapomnianych felietonów w „Gazecie Wyborczej” i ponadczasowych komentarzy podczas meczów siatkówki transmitowanych w telewizji. Których siatkarzy możemy obecnie zobaczyć w podobnej roli?

Krzysztof Ignaczak – Igłą Szyte

Pierwszy materiał wideo zamieszczony na kanale Youtube najsłynniejszego libero w Polsce, Krzyśka Ignaczaka, zatytułowany jest „spodek”, trwa 30 sekund, i zaczyna się słowami: „Dzień dobry. Czy dzisiaj grzmi?” Moim zdaniem jest to kwintesencja tego, co możemy znaleźć właśnie w tym miejscu Internetu (poprzednie odcinki jeszcze z Pucharu Świata 2011 również obejrzymy obecnie na platformie Youtube, ale oryginalnie były publikowane na stronie Ipli, jeśli mnie pamięć nie myli). Wspomniany wyżej filmik został wrzucony do sieci 31.05.2012 roku i do tej pory doczekał się 96 814 wyświetleń i 519 polubień. Potem było już tylko lepiej, ponieważ nagrań było coraz to więcej, stawały się one nieco dłuższe, a liczba fanów oczekujących na kolejne odcinku projektu szybowała w górę. Ja sama szczerze powiedziawszy nie pamiętam, w którym momencie dołączyłam do zacnego grona fanów Igłą Szyte, ale widać musiało być to bardzo dawno temu ;). Dobrze pamiętam za to, które materiały są moimi ulubionymi – na tyle, że do dzisiaj jestem w stanie przytoczyć przedstawione w nich dialogi i sceny. Ze swojej strony polecam Wam m.in.: „taniec winiara”, „Paryż”, „wywiad z AA o jedzeniu”, czy "IGŁĄ SZYTE sezon 2 odc.2 - Puchar Świata siatkarzy, Japonia 2011" (<- klik, klik, klik). Twórca od początku powtarzał, że robi to wszystko żeby pokazać kibicom funkcjonowanie reprezentacji „od kuchni” i udowodnić, że zawodnicy to są normalni ludzie ze swoimi słabościami, gorszymi i lepszymi chwilami oraz ze specyficznym poczuciem humoru. To się Igle z pewnością udało :).

Ku wielkiemu ubolewaniu kibiców, to klasyczne Igłą Szyte skończyło się wraz z zakończeniem przez Krzyśka Ignaczaka kariery reprezentacyjnej, czyli po Mistrzostwach Świata 2014. Niemniej jednak, wciąż możemy się cieszyć materiałami zamieszczanymi przez niego także na autorskim blogu Igłą Szyte. Pierwszy wpis pojawił się tam prawie równocześnie z otwarciem oficjalnego kanału na Youtube, tj. 29 maja 2012 i nosił tytuł „ZACZYNAMY”. Oprócz tekstów i zdjęć, kibice mogą znaleźć tam również krótkie materiały wideo, a ostatnio bardzo często linki do felietonów, które Ignaczak pisze dla portalu Łączy Nas Pasja. Mamy nadzieję, że to nie wszystko, co ma nam do pokazania ten nietuzinkowy sportowiec, a znając jego wybitne poczucie humoru oraz niecodzienne spojrzenie na rzeczywistość, możemy być pewni, że w jego karierze dziennikarskiej jeszcze wiele będzie się działo!

Łukasz Kadziewicz – Kadziu Project

Być może nie wszyscy sięgają pamięcią tak daleko, ale to właśnie tu się wszystko zaczęło. Wszystko, czyli w tym wypadku, pokazywanie kulis z życia reprezentacji Polski. Zanim to zadanie na swoje barki wziął Krzysiek Ignaczak, takiego projektu podjęła się jedna z najbardziej barwnych postaci polskiej siatkówki – Łukasz Kadziewicz. Pierwszy odcinek zatytułowany "Kadziu Project - Odcinek 1" (<- klik) można znaleźć na platformie Ipla. Jest to zbiór krótkich materiałów wideo nagranych podczas podróży naszych zawodników do Rio de Janeiro w 2008 roku na turniej finałowy Ligi Światowej. Pomysł i działanie Kadzia dały początek takiemu rodzaj reporterki, jaka do tej pory nie była znana w środowisku siatkarskim. W pierwszej serii pojawiło się - jeśli dobrze pamiętam, zaledwie odcinków - ale chociaż były nagrywane jeszcze wówczas amatorskim sprzętem, skutecznie przykuły uwagę kibicowskiej publiki. Później projekt został zastąpiony przez Igłą Szytę, ale bodajże 3 lata temu Kadziu powrócił z nową mocą i od tego momentu regularnie publikuje materiały w ramach swojego projektu na swoim kanale Youtube (<- klik) oraz we współpracy z telewizją Polsat Sport. Znany ze swej błyskotliwości i niepokornego charakteru, popularny Kadziu przeprowadza wywiady z różnymi sportowcami – nie ogranicza się tylko siatkarzy – zadając pytania niesztampowe, bezpośrednie, a czasami niewygodne. Nie boi się w jasny sposób wyrazić swojej jednoznacznej opinii na dany temat, ale to jest chyba ta cecha, za którą go tak lubimy. Kto nie widział, tego zachęcam do odwiedzenia profili Łukasza, ale ostrzegam – wsiąkniecie na dobre!

Marcin Możdżonek – baczny obserwator i błyskotliwy felietonista

Środkowy z numerem 18 na koszulce zawsze się wyróżniał. Po pierwsze, ponadprzeciętnym wzrostem na boisku tuż przy siatce – głównie wtedy, kiedy potrafił zablokować atak przeciwnika zaledwie stając na palcach. Kto jednak pilnie śledził kanały wideo opisane w poprzednich akapitach, na pewno zauważył, że Marcin Możdżonek potrafi okrasić każdy dialog trafioną w dziesiątkę pointą, bądź wypowiedzieć żartobliwy komentarz we właściwym miejscu i o właściwym czasie. Odkąd utworzył swój oficjalny profil na Facebooku (<- klik), to regularnie można tam znaleźć komentarze przed i po ważnych meczach lub wydarzeniach sportowych, pisanych w formie dłuższej opinii, a nie jedynie telegraficznego komunikatu. To, że Marcin zacznie pisać felietony na łamach jakiejś gazety lub portalu było tylko kwestią czasu. Tak też się stało i siatkarz od pewnego czasu regularnie publikuje swoje teksty na łamach Przeglądu Sportowego. Oprócz charakterystycznego, nieco niedopowiedzianego humoru, Marcin prezentuje nam w nich również swój unikalny styl pisania – jak ważne jest jego posiadanie wyraźnie podkreślał wspomniany na początku tekstu, Zdzisław Ambroziak. Nie wiem jak potoczy się dalsza kariera naszego środkowego w tej sferze, ale mam nadzieję, że jeszcze grając w siatkówkę będzie miał czas żeby cieszyć nas swoimi felietonami, a potem skieruje się już konkretnie na tę drogę. A co będzie, to czas pokaże.

Chyba warto

Mimo, że – jak pisałam wcześniej – o to, czy warto zabierać się za dziennikarstwo jeszcze w trakcie trwania kariery sportowej, trzeba by zapytać samych sportowców, to myślę, że dla nas kibiców i czytelników sprawa jest raczej jasna. Jeśli wyraźnie widać, że dana osoba ma talent i dryg do tego czym się zajmuje, potrafi sprawnie operować słowem i dodatkowo robi to z właściwym dla siebie i swojego temperamentu poczuciem humoru i stylem, to dla odbiorców takie materiały zawsze będą atrakcyjny. Właśnie dzięki taki działaniom możemy poznać życie reprezentacji od wewnątrz, usłyszeć bezpośrednią relację z centrum wydarzeń i poczuć choćby przez moment jakbyśmy byli razem z naszymi ulubionymi sportowcami na zgrupowaniu kadry. Dlatego myślę, że warto kibicować takim projektom. Panowie Siatkarze – czekamy na więcej! :)

Kraków przez ostatnie dni mienił się wieloma barwami – flagi Polski, Włoch, Brazylii, Serbii, Stanów Zjednoczonych i Francji zawisły u samego sufitu Tauron Areny. Na dole również było kolorowo, choć dość kameralnie; gorąco, ale czasem też chłodniej, tylko dzięki klimatyzacji; ogólnie radośnie, chociaż były także chwile smutku. Jak zapisze się w naszej pamięci tegoroczne Final Six Ligi Światowej? O tym przeczytacie w zapiskach Volley Travellera, który ledwo zdążył rozpakować walizkę po podróży i od razu zabrał się za spisywanie świeżych jeszcze emocji i wspomnień.

„Zawsze lepiej wygrać niż przegrać”

Takie słowa padły z ust Tomasza Swędrowskiego jeszcze podczas tokijskich kwalifikacji do igrzysk olimpijskich. Stwierdzenie proste i oczywiste, po którym sam autor słów się uśmiechnął, ale jakże prawdziwe i zawsze aktualne! Również w kontekście ostatnich meczów rozegranych przez naszą reprezentację w Krakowie. Początek spotkania z Francją był naprawdę dobry – zaczęliśmy od prowadzenia i kontrolowaliśmy sytuację na boisku do stanu 20:19. To wszystko w dużej mierze dzięki skutecznym atakom Michała Kubiaka i  Dawida Konarskiego. Na środku w pozytywnym świetle pokazał się również Karol Kłos. W końcówce, po stronie przeciwników bardzo skutecznie zagrał Marechal, który ostatecznie asem serwisowym zakończył pierwszą partię. Wydawało się, że ta dominacja Francji utrzyma się już do końca spotkania, jednak jak wiemy, scenariusz meczu okazał się być znacznie bardziej skomplikowany i przede wszystkim korzystny dla naszej drużyny. W czwartym secie prym w ataku wiedli Michał Kubiak i Dawid Konarski, w kolejnym swoje trzy grosze dołożyli również Karol Kłos, Mateusz Bieniek i Mateusz Mika. Zaś jak wiadomo, z wygranych tie breaków Polska słynie – więc w piątej partii nie daliśmy sobie wydrzeć zwycięstwa w tym spotkaniu. Pokonaliśmy Francję 3:2 (21:25, 17:25, 25:17, 28:26, 15:12). 

Z Serbią niestety nie poszło nam tak dobrze. Mimo, że pierwszy set był wyrównany do samego końca, to jednak Serbowie – a konkretnie serbski blok - postawił kropkę nad „i” i zakończył tę partię z dobrym wynikiem. W drugim secie w naszej grze coraz częściej pojawiały się błędy – szwankowało przyjęcie, a wiadomo, że bez dobrego przyjęcia trudno rozegrać jest potem punktową akcję. Serbowie bardzo dobrze spisywali się w polu zagrywki. Niestety tę partię przegraliśmy już do 20. Pozytywny zryw nastąpił w kolejnym secie, kiedy to bardzo szybko wyszliśmy na prowadzenie i utrzymaliśmy bezpieczną rezerwą punktową już do samego końca. Wtedy obudziła się nadzieja na powtórkę z poprzedniego meczu. Ta niestety nie nastąpiła. Dla odmiany to Serbowie objęli w czwartej partii wysokie prowadzenie i utrzymali dobrą passę już do końca meczu. Tym razem przegraliśmy 1:3 (23:25, 20:25, 25:18, 18:25). Tym samym – jak okazało się dzień później – skończył się dla naszej drużyny turniej w Krakowie.

Są powody do zmartwień?

Jak głosi znane w niektórych kręgach powiedzenie: jeden rabin powie tak, drugi rabin powie nie. Z jednej strony nie mamy żadnych powodów, żeby nie ufać Stephanowi Antidze i jego programowi przygotowań drużyny do najważniejszej imprezy sezonu – z historii siatkówki wiemy, że nie każdemu w tym kraju udało się zdobyć mistrzostwo świata. Dodatkowo, sami siatkarze uspokajają swoimi wypowiedziami, że są cały czas w ciężkim treningu; że szczyt formy ma przyjść w Rio, a nie teraz; w końcu, że wierzą w swoją pracę i w jej pozytywne skutki w niedalekiej przyszłości. W tym wypadku również nie ma powodów, żeby im nie wierzyć – w końcu to oni biorą udział w zgrupowaniach, widzą wszystko od środka i wiedzą na pewno więcej niż każdy, nawet najbardziej dociekliwy zewnętrzny obserwator. Z drugiej jednak strony, od czasu do czasu przewijają się opinie ekspertów, że to już ten czas, kiedy powinniśmy zacząć wygrywać; że kolejne przegrane źle wpływają na atmosferę w drużynie i w końcu, że ciągle brak nam zgrania na boisku. Trudno te wszystkie głosy puścić mimo uszu i beztrosko wierzyć, że co by nie było to i tak będzie dobrze. Co w takiej sytuacji możemy zrobić? Zastanawiajmy się, dyskutujmy, wymieniajmy spostrzeżenia i opinie, ale ... dajmy zawodnikom spokojnie pracować i jeszcze raz zaufajmy trenerowi i sztabowi szkoleniowemu. A przede wszystkim, wysyłajmy naszej drużynie wsparcie – niech wiedzą, że co by się nie działo, to zawsze będą nas mieć do pomocy - choćby tylko głosem, uśmiechem, radosnym okrzykiem, ale zawsze do dyspozycji tuż obok. Może właśnie bez niepotrzebnego pompowania balonika, tym razem uda się wrócić z sukcesem z Rio?

Blaski i cienie turnieju finałowego Ligi Światowej

W mojej ocenie cały turniej i to, co działo się wokół niego naprawdę mogło się podobać. Nie brakowało emocji, spektakularnych zagrań, niespodziewanych zwrotów akcji i wielkiej radości zawodników – głównie Serbii. Zwycięzcom należy zresztą szczerze pogratulować – zasłużyli  na to trofeum w pięknym stylu rozprawiając się w finale z wielką Brazylią! Z resztą, wszystkie mecze półfinału i finału stały na wysokim poziomie i kibice nie mogli narzekać na jakość widowiska. Brawa także dla zdobywców drugiego i trzeciego miejsca – Brazylii i Francji. Zabrakło oczywiście naszej drużyny w weekendowych meczach, ale odnośnie tego tematu na odsyłam wszystkich do poprzedniego akapitu. Brakowało niestety też kibiców, ale to już zupełnie inna historia i temat cen biletów, który był poruszany nawet przez ekspertów w studiu. Myślę, że organizatorzy nie śpią, pilnie obserwują co dzieję lub właśnie nie dzieje się na trybunach i za rok wszystkie hale znów wypełnią się po brzegi. Wracając zaś do kibiców, to ci, którzy byli obecni, bawili się naprawdę dobrze – radosna atmosfera imprezy siatkarskiej została w tym gronie jak najbardziej utrzymana.

Dodatkowe atrakcje

Ten, kto miał okazję uczestniczyć w tym roku w jakichkolwiek meczach reprezentacji na polskich halach, spotkał się już z aplikacją „Kibicujemy”, używaną przez duet Kułaga – Magiera w celu uatrakcyjnienia całego widowiska. Jeśli pobierzemy ją i włączymy podczas meczu we właściwym momencie, nasze lampy błyskowe będą rozbłyskać w rytm uderzeń bębnów – co robi niesamowity efekt i wrażenie. Czasem na ekranie pojawiają się również słowa piosenek, co sprawia, że łatwiej przyłączyć się do wspólnego śpiewu razem z innymi kibicami. Znając naszych speakerów, ta aplikacja będzie się dalej rozwijać i za rok możemy spodziewać się kolejnych, nowych cudów na trybunach. 

Volley Bajka

Genialnym pomysłem było przeniesienie na czas turnieju przynajmniej części zbiorów muzeum siatkówki Volley Bajka, które na co dzień mieści się w Warszawie. Dzięki temu, w przerwach pomiędzy poszczególnymi rozgrywkami, kibice mieli okazje zobaczyć z bliska najcenniejsze trofea i medale polskiej siatkówki; zdjęcia, a nawet prawdziwe stroje siatkarzy - ale tutaj myślę, że słowa nie oddadzą tego co relacja fotograficzna, więc zobaczcie sami.

Opuszczamy Kraków, obieramy kierunek Rio

Przez ostatnie kilka dni w Krakowie można było oddychać siatkówką :). Ja zupełnie wsiąkłam w tę atmosferę – również dzięki niespodziance od organizatorów w postaci biletów na jeden dzień turnieju – za co z tego miejsca bardzo dziękuję. Po tym przepełnionym emocjami Ligi Światowej czasie, przyszedł niełatwy okres czekania na najważniejszą imprezę tego sezonu – Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro. Będzie to na pewno oczekiwanie przepełnione niepewnością, co takiego wydarzy się w sierpniu i jak poradzi sobie na turnieju reprezentacja Polski. Przyznajmy jednak szczerze, że bez tego wyczekiwania i bez tych emocji, całe igrzyska nie miałyby dla nas takiego samego smaku i nie byłyby tak wyjątkowe. Poza tym, zawsze te kilka tygodni możecie urozmaicić sobie podróżami razem z Volley Travellerem – obiecuję, że tutaj żadnej przerwy nie będzie i już teraz zapraszam na kolejne ciekawe podróże w różne sfery siatkówki :)!

Słońce świeci wysoko na niebie, termometry wskazują 27 stopni w cieniu, owoce są słodkie jak nigdy wcześniej – mamy lato w pełni! W związku z tym, wielu kibiców zamienia się obecnie w kibiców-turystów i rusza śmiało w podróż, żeby wypocząć i często przy okazji wspierać naszych sportowców na różnego rodzaju turniejach - a tych w okresie letnim nie brakuje! W przerwie między meczami Ligi Światowej i w oczekiwaniu na igrzyska w Rio, możemy sięgnąć po ciekawą lekturę prosto z siatkarskiej półki. Dzisiaj Volley Traveller zabiera Was w podróż do świata sportowej literatury. Książka w dłoń, wskakujemy do pociągu i startujemy!

Walizka Siatkarskiego Podróżnika w tym roku wyjątkowo pełna jest książek o wielkich charakterach i osobowościach. Trudno się dziwić - w końcu podróże należy spędzać wyłącznie w dobrym towarzystwie. Wówczas, nawet jeśli pogoda nie dopisze, to mamy gwarancję, że nie będziemy się nudzić. Poniżej przedstawiam propozycje ciekawych spotkań książkowych, możliwych do zrealizowania w najbliższych tygodniach, na które sama również mam zamiar się wybrać. 

1. Historia Siatkówki – Mistrzostwa Świata i Igrzyska Olimpijskie

Zanim przejdziemy do konkretnych spotkań, warto nieco uzupełnić lub odświeżyć swoją siatkarską wiedzę. Dodatkowo, taka znajomość historii dwóch najbardziej prestiżowych turniejów siatkarskich jest bardzo cenna w kontekście zbliżających się Igrzysk Olimpijskich w Rio de Janeiro. Czy siatkówka od zawsze gościła na tych turniejach? Jakie były jej początki? Czy jako dyscyplina przeżywała swoje wzloty i upadki na arenach międzynarodowych? Odpowiedzi na te oraz całe mnóstwo innych pytań, możemy szukać w publikacjach autorstwa Krzysztofa Mecnera. Co prawda, książki zostały wydane w latach 2007-2008, i dlatego nie zawierają materiałów z kilku imprez – w tym bardzo ważnych dla nas Mistrzostw Świata 2014; ale te nowsze relacje możecie już teżznaleźć na sąsiedniej półce w księgarni. Natomiast najnowsza historia będzie pisana już w sierpniu na naszych oczach, i warto będzie przyjrzeć się temu z odpowiednim bagażem wiedzy o przeszłych wydarzeniach. Co więcej, miłośnicy wszelkich cyferek i statystyk będą z pewnością zachwyceni dokładnością i ilością danych zawartych w lekturze!

2. Andrzej Niemczyk – życiowy tie break

Andrzej Niemczyk długo zwlekał z decyzją o napisaniu i publikacji swojej biografii, a to jak mówił, ze względu na kilka historii, które mogłyby pokomplikować życie osób w nich występujących. Niemniej jednak, po kilku rozmowach, konsultacjach i zgodach na publikację, oraz przed wszystkim znalezieniu osoby potrafiącej w ciekawy sposób tę historię opowiedzieć, tj. Marka Bobakowskiego – udało się. Mimo, że głównej postaci niestety nie ma już z nami, to możemy trzymać w ręku biografię Andrzeja Niemczyka, która musi zastąpić nam rozmowę z trenerem, i która daje też wiele tematów do rozmów. Twórcy opisywali ją jako materiał bezkompromisowy, przedstawiający życie głównego bohatera oraz całą rzeczywistość, która go otaczała bez owijania w bawełnę, ze wszystkimi barwami, jakimi się charakteryzowała. W mojej walizce ta lektura znajduje się na samej górze i już nie mogę się doczekać aż po nią sięgnę i zatopię się w jej treści. Szkoda, że sam trener nie będzie już mógł jej podpisać na spotkaniu autorskim... Chyba że gdzieś tam po drugiej stronie?

3. Andrea Anastasi – krasnal, który stał się gigantem

Za czasów Andrei Anastasiego, reprezentacji Polski rozsypał się na boisko worek z medalami. Najpierw był brąz w Lidze Śwatowej i w Mistrzostwach Europy w 2011 roku. Później zajęliśmy drugie miejsce podczas Pucharu Świata i tym samym zdobyliśmy kwalifikację olimpijską do igrzysk w Londynie. Potem bywało różnie i niestety nie udało się kontynuować dobrej passy z roku 2011. Niemniej jednak, trener nie rozstał się z polską siatkówką – od 2014 roku prowadzi zespół drużynę Lotosu Trefla Gdańsk w krajowych i międzynarodowych rozgrywkach. Tak samo jak Włoch polubił Polskę, Polacy obdarzyli sympatią jego. Zawsze uśmiechnięty, pełen energii, potrafi nawiązać dobry kontakt nie tylko ze swoją drużyną, ale również z kibicami (o czym świadczą choćby selfie robione po meczach ligowych). Biografia trenera, autorstwa Adelio Pistelliego, wydana w 2012 roku, w warstwie graficznej zdaje się odzwierciedlać jego kolorową osobowość. Jaka jest wewnątrz i jaki jest sam Andrea? Tego dowiemy się podczas najbliższej podróży :). 

4. Zdzisław Ambroziak – swoje wiem i piszę

Ta publikacja jest zbiorem felietonów, które Zdzisław Ambroziak – siatkarz oraz dziennikarz, pisał przez 10 lat dla „Gazety Wyborczej”. Ci, którzy pamiętają jeszcze mecze, które komentował w TVP, Canal + i Eurosporcie, wiedzą, że potrafił doskonale obserwować otaczającą go rzeczywistość  i opisywać ją później z użyciem humoru i barwnych metafor. To z jego ust wychodziły takie komentarze jak: „zawodnik tej klasy powinien czuć linię trzeciego metra przez pantofle”, „zaczyna się siatkarskie wsteczne odliczanie” czy znane dobrze wszystkim fanom tego sportu „siatkówka jest bowiem sportem wyjątkowym.” Co ciekawe, felietony zebrane w publikacji przez Andrzeja Olejniczaka i Rafała Steca, dotyczą nie tylko samej siatkówki, ale również innych dyscyplin sportu, jak tenis czy piłka nożna. Znajdziemy tam też teksty mówiące o problemach we współczesnym świecie sportu, opatrzone zdecydowaną i dla niektórych kontrowersyjną opinią autora. Jedno jest pewne – podczas tej lektury nie mamy prawa się nudzić. Ja miałam okazję zapoznać się z nią bliżej podczas pisania pracy licencjackiej, ale w te wakacje na pewno wrócę do poszczególnych felietonów i to z największą przyjemnością.

5. Marcin Prus – wszystkie barwy siatkówki

Tę książkę miałam okazję czytać zaraz po jej wydaniu i spotkaniu autorskim z Marcinem Prusem podczas Memoriału Wagnera w Płocku. To była lektura do połknięcia w czasie podróży powrotnej do domu. Otwierając książkę na pierwszej stronie, mamy przed oczami bardzo barwną autobiografię byłego reprezentanta Polski, obecnie wciąż związanego z siatkówką, ale już po stronie dziennikarskiej. Autor bez ogródek opisuje jak wyglądała jego niełatwa kariera siatkarska ze wszystkimi wzlotami i upadkami, czyli jak głosi tytuł we wszystkich kolorach - nie tylko tych jasnych. Być może nie wszystkim spodoba się, to o czym i w jaki sposób opowiada były zawodnik, ale na pewno warto po książkę sięgnąć i wyrobić sobie o niej własne zdanie.

Pakujemy bagaż i ruszamy w podróż
Mając w zanadrzu tyle ciekawych propozycji lektury na lato, możemy śmiało zaczynać kolejną wakacyjną przygodę! W moim plecaku zawsze znajdzie się miejsce na jeszcze jedną książkę, a potem na pewno znajdzie się miejsce na stronie, żeby opisać wrażenia po jej przeczytaniu (tak jak w przypadku książki Kat. Biografia Huberta Wagnera). Jeśli macie jakieś ciekawe propozycje lub plany czytelnicze związane ze sportem - niekoniecznie siatkówką, to zapraszam do dzielenia się nimi ze mną i z pozostałymi czytelnikami. Volley Traveller chętnie poszerzy swoją półkę z tego rodzaju publikacjami. A teraz wkładamy bilet do książki, zamykamy za sobą drzwi i w drogę! :) 

fot. Kasia Kwiecień www.babeczkinawybiegu.pl

W Trójmieście siatkówka dobrze stoi i się ma. To wszystko za sprawą drużyny, bardzo dobrze spisującej się w PlusLudzie, Lotosa Trefla Gdańsk, a także dzięki obecności Ergo Areny, znajdującej się na granicy Gdańska i Sopotu. Niezależnie od tego, czy chcemy wybrać się tam na mecz ligowy czy kibicować reprezentacji choćby w rozgrywkach Ligi Światowej, warto zatrzymać się na wybrzeżu nieco dłużej i rzucić okiem na to, co ma nam do zaoferowania. Dzisiaj Volley Traveller odkrywa z Wami Trójmiasto. Na piechotę.